Kώστας Kαββαθάς

«... Ποιος Έλληνας πρωθυπουργός, υπουργός, γενικός γραμματέας, διευθυντής, υπάλληλος
γραφείου, οδοκαθαριστής, όχι αυτοκτόνησε, αλλά απλώς παραιτήθηκε, επειδή κατηγορήθηκε για
απάτη ή ολιγωρία; ...»

O απροσάρμοστος
O αναγνώστης που είπε ότι πρέπει γρήγορα να ζητήσω τη βοήθεια ενός ψυχαναλυτή, είχε
δίκιο. Kαταλαβαίνω ότι όσο περνούν τα χρόνια τόσο επιδεινώνεται η κατάσταση, σε σημείο μη
επιστροφής. Θα αναφέρω μερικά παραδείγματα αρχίζοντας με τον τρόπο που οδηγώ. Aντί να
σέρνομαι, στραγγαλίζοντας την κυκλοφορία, δηλητηριάζοντας την ατμόσφαιρα με τις εκπομπές
των καυσαερίων του «γιωταχί» μου, οδηγώ γρήγορα! Kαι όταν λέω «γρήγορα», εννοώ όσο οι
συνθήκες επιτρέπουν, προσέχοντας και φροντίζοντας να λύνω, αντί να δημιουργώ προβλήματα
στην πόλη. O τρόπος αυτός αυτόματα με κατατάσσει στους απροσάρμοστους, μια και, σύμφωνα
με την πολιτική ορθότητα των ψοφοειδών «προοδευτικών» του μπιντέ και των όμορων περιοχών,
όποιος απαλλάσσει την πόλη απ' το «γιωταχί» του σε χρόνο dt είναι «επικίνδυνος» για τη
δημόσια ασφάλεια. Προσαρμοσμένοι, λένε, είναι αυτοί που, αδιάφοροι και μακάριοι, κλείνουν
διασταυρώσεις και μεταβάλλουν εθνικούς δρόμους σε παγίδες θανάτου. ?κρως προβληματική
ήταν (και εξακολουθεί) η εικόνα των αυτοκινήτων της ζωής μου. Eίχα τρία NSU TT, με τα
οποία λάμβανα μέρος σε αγώνες, ένα Ro80 (κάποτε θα σας πω πόσο και αν εξελίχθηκαν τ'
αυτοκίνητα), δύο Λάντσια (μία Φούλβια κουπέ 1.3, που σήμερα οδηγεί ο σκηνοθέτης Nίκος
Zερβάκης, και μία Beta coup_ 2.0 που σκούριασε πριν της ώρας της), ένα Pενό 5 Aλπίν και
μία ?λφα GTV 1.6, τα δύο τελευταία 2ο χέρι. Δεν είχα/έχω μερσεντέ, μπέμπα, πόρσε,
τζάγκουαρ, ρεϊτζρόβερ, γκραν τσέροκι, ούτε καν γκολφ GTi με «φιμέ» τζάμια. Στο γκαράζ
έχω, όμως, μία Λάντσια Iντεγκράλε «Nτελτόνα», που απέκτησα πριν από χρόνια και φυλάω σαν
φόρο τιμής στην παλιά, ηρωική εποχή, αυτή που οι νεότεροι ίσως είδατε (και διαβάσατε)
στον Aντίλογο Oκτωβρίου. Όπως έγραφε στη στήλη του ο Θέμος Aναστασιάδης, τη βγάζω στο
δρόμο τα βράδια, την οδηγώ στη διαδρομή Kερατέας-Kαμάριζας-Λαυρίου-Aναβύσσου-Kορωπίου και
οι δυο μας «μιλάμε» για εποχές και συγκινήσεις που δεν θα ξανάρθουν. Tο ίδιο κάνω, όταν
στα χέρια μου «πέφτει» ένα πραγματικό αυτοκίνητο ― κι όταν ήμουν νεότερος, μια
μοτοσικλέτα ή αεροπλάνο.
Aν ο τρόπος που οδηγώ με κατατάσσει στους απροσάρμοστους, ο τρόπος που ζω με τοποθετεί
στους ψυχασθενείς. Δεν αντέχω τα σκυλάδικα, βγάζω σπυριά στα ορθάδικα και «χρυσή» στα
ελληνάδικα. Παθαίνω «μία ψυχολογία», όταν βλέπω μαντράχαλο να τσιφτετελιάζεται και
«νταρντάνα» να παριστάνει το ουρί. Δεν αντέχω στέκια, συνήθειες, σπίτια και βίλες
νεόπλουτων και σιχαίνομαι την «αισθητική» που κουβαλάει η «τάξη της Mυκόνου» (όμως τιμώ
τις αναμνήσεις απ' τη Mύκονο της δεκαετίας του '60).
Tον τελευταίο καιρό η κατάσταση έχει πάρει την «κάτω βόλτα». Nα φανταστείτε ότι, παρά την
επαγγελματική «επιτυχία», δεν αγόρασα σκάφος! Δεν ξέρω αν υπεύθυνα είναι τα... κόμπλεξ,
που οι μακαρίτες οι γονείς μου (μητέρα οικιακά, πατέρας δικηγόρος) στάλαξαν στην παιδική
μου ψυχή ή τα σχολεία που πήγα (6 γυμνάσια, από το 1ο μέχρι το 12ο και από το 2ο μέχρι τα
«λύκεια» Mπερζάν και Γκιζελή, επειδή από τα περισσότερα με απέβαλαν λόγω κακής διαγωγής).
Γεγονός, πάντως, μένει ότι δεν έχω πλωτό οντά. Σκάφος θα αγόραζα, αν κάποιος με έκανε 20
ετών και λάμβανα μέρος σε αγώνες offshore, με μηχανές που πάνε με 200 χιλιόμετρα την ώρα
ή με ιστιοφόρα σαν αυτά που τρέχουν στον αγώνα Σίντνεϊ-Xόμπαρντ. H σκέψη ότι θα δώσω 2,5
εκατομμύρια (δολάρια, πτωχοί!) για να πάρω «σκάφος», ώστε να πηγαίνω στην Ύδρα, στις
Σπέτσες και στη Δοκό για να φουντάρω δίπλα στο σκάφος του Λάκη Aλμπάνη, με «στέλνει
αδιάβαστο». Ένα ακόμα σημείο, για το οποίο προφανώς πάλι ευθύνονται οι γονείς, είναι η
απέχθεια στη σπατάλη, όπου κι αν εξασκείται, από το πλύσιμο του «γιωταχί» με το «λάστιχο»
μέχρι το χλαπάκιασμα στις χασαποταβέρνες και το πέταγμα του φαγητού που περισσεύει στις
κοινωνικές εκδηλώσεις των μεταπρατών και των τζογαδόρων. Iερές είναι για μένα οι εικόνες
των ανθρώπων που σεβάστηκαν το «ψωμί», τη γη, το περιβάλλον, τη χώρα. Που πάλεψαν με
νύχια και με δόντια για να φτιάξουν οικογένειες και δουλειές, να κερδίσουν τη ζωή. Γι'
αυτούς, και για 1.000 ακόμα λόγους που έχουν να κάνουν με το τρόπο που εξελίσσονται τα
πράγματα στην παράξενη αυτή χώρα, αποφάσισα να ζητήσω τη βοήθεια των ειδικών. Oι οποίοι,
προκειμένου να βρω την ψυχική μου ισορροπία, πρότειναν θεραπεία με ισχυρές δόσεις εσπρέσο
(στο μπιντέ), αγορά «βίλας» σε κοσμοπολίτικο νησί, επισκέψεις σε γκαλερί τέχνης και
μέγαρα και, το κυριότερο, αποδοχή προσκλήσεων σε «πάρτι» της καλής κοινωνίας. Έκανα μία
απόπειρα αποδεχόμενος μία πρόσκληση σε κοινωνικό «τζάρτζαλο» με την ευκαιρία του
«εορτασμού» ενός χρόνου κυκλοφορίας περιοδικού λάιφ στάιλ. Aπέτυχα. Όχι μόνο το έβαλα στα
πόδια, αλλά στο δρόμο προς το κωσταλέξι τράβηξα και μια ειδική διαδρομή αντιδρώντας στην
κυκλοφοριακή παράλυση που επιβάλλουν οι προσαρμοσμένοι.
Πριν από πολλά χρόνια, σ' έναν Aντίλογο έλεγα ότι για να γίνεις καλός συγγραφέας,
ζωγράφος, σκηνοθέτης ή Σαμουράι, πρέπει να καταγράψεις και να κατατάξεις όλα τα καλά
πράγματα που έζησες, ώστε κάποια στιγμή να επιστρέψουν σαν ολοκληρωμένες προτάσεις που θα
σε βοηθήσουν ν' αντέξεις τη χυδαιότητα του επαρχιακού «τίποτα» και μάλλον έτσι είναι.
Tώρα, έλεγα, ακούω καλύτερα τον ήχο ενός παλιού φωνογράφου ή την ιαχή ενός 12κύλινδρου
κινητήρα στις 24 Ώρες του Mαν.
Kουράστηκες, Kαββαθά, μου λένε οι φίλοι. Kαιρός να φύγεις ένα μήνα ή για πάντα. Eίναι,
όμως, η κούραση που μας κάνει να «φεύγουμε» ή μήπως η ανάγκη να γλιτώσουμε απ' την
ασχήμια; Eίναι ο χρόνος που περνά ή το ότι ο χρόνος περνά μέσα σε μια κοινωνική,
πολιτική, πολιτιστική, εργασιακή, περιβαλλοντική και, όχι λίγες φορές, προσωπική χαβούζα;
Oι σημερινοί άνθρωποι (τουλάχιστον όσοι διαθέτουν ίχνη ευαισθησίας) καταλαβαίνουν ότι δεν
έχουν πλέον ελπίδα να ζήσουν σ' ένα «πολιτισμένο» περιβάλλον και δικαιολογημένα
«φεύγουν», έστω και για λίγα λεπτά την ημέρα, για να γλιτώσουν απ' τα κάθε λογής
περιττώματα. Aπό πού ν' αρχίσεις και πού να τελειώσεις; Aπό την πολιτική ζωή; Aπό τη
χωρίς οίκτο καταστροφή του περιβάλλοντος από όλους τους Έλληνες; Aπό την κατάρρευση της
παιδείας; Tις κομπίνες, τα λαδώματα, τις εξαγορές συνειδήσεων, τα ηλίθια τροχαία, την
ποιότητα της ενημέρωσης, τα εγκλήματα για «ψύλλου πήδημα», τα αυθαίρετα (που χτίζει ο
«αγνός λαός» όπου του καπνίσει, γράφοντας τους νόμους στα παλαιότερα των υποδημάτων του);
Δεν φταίει ο «λαός», λένε μερικοί, για την κατάρρευση, αλλά η κυβέρνηση. Ποια κυβέρνηση
(αριστερή, δεξιά, κεντρώα), μωρέ εθελότυφλοι, μπορεί να κυβερνήσει ένα λαό που δεν
υπακούει σε κανένα κοσμικό ή θείο νόμο; Tί μπορεί να κάνει, όταν οι μισοί Έλληνες
λαδώνουν τους άλλους μισούς; Tί μπορεί να κάνει ο καλύτερος υπουργός Περιβάλλοντος, όταν
οι υπηρεσίες των υπουργείων, της πολεοδομίας, της αστυνομίας είναι στο... μισθολόγιο; Πώς
θα εφαρμοσθούν, μωρέ θεομπαίχτες του κάθε κομματικού μέσου μαζικής «ενημέρωσης», οι
αποφάσεις ακόμα και του καλύτερου και πλέον αδιάφθορου υπουργού Oικονομικών, όταν
υπάρχουν διευθυντές υπουργείων με βίλες 600 τ.μ. και Mερτσέντες 500; Πώς δεν θα χτιστούν
αυθαίρετα, όταν η σιωπή των «αρχών» και η «άγνοια» του γεγονότος εξαγοράζεται προς
200-300.000 δραχμές; Δεν καταλαβαίνετε, όλοι, σε τί λούκι έχει πέσει η χώρα; Ποιος
Έλληνας πρωθυπουργός, υπουργός, γενικός γραμματέας, διευθυντής, υπάλληλος γραφείου,
οδοκαθαριστής, όχι αυτοκτόνησε, αλλά απλώς παραιτήθηκε, επειδή κατηγορήθηκε για απάτη ή
ολιγωρία; Mπορεί να είμαστε «όμορφος» λαός (κάποτε), αλλά τα τελευταία χρόνια κανείς δεν
φτάνει τη χοντροπετσιά και την αναισθησία μας. Tα νέα αφεντικά (τα βλέπουμε πια καθαρά)
θα κατακτήσουν χώρα και ανθρώπους με νέες, εκλεπτυσμένες μεθόδους. Φοβάμαι πως, αν το
αμεριμνοαμέριμνο και το χαζοχαρούμενο εξακολουθήσει να αποτελεί το γνώρισμα της φυλής, η
Eλλάδα θα μεταβληθεί σύντομα σε χώρα διακοπών για την αρία φυλή, όπως έλεγε και ο
μακαρίτης ο Aδόλφος. Kαι καλά να δουλεύουμε στις επιχειρήσεις τους. Πληρώνουν καλά και
προσφέρουν και ελκυστικά ασφαλιστικά πακέτα. Aλλά να τους πηγαίνουμε «νεσκαφέ» και να
καθαρίζουμε τις τουαλέτες, δεν πάει πολύ; Iδιαίτερα, όταν υπάρχουν χιλιάδες Έλληνες
(επιστήμονες, επιχειρηματίες, εργάτες, δημοσιογράφοι, αγρότες, ποιητές, καθηγητές κτλ.)
που είναι χίλιες φορές καλύτεροι (και ικανότεροι) από τον πιο ικανό «?ριο»._ K. K.